Pascal & Sandy

Vrijdag 16 juni was het zover… Onze trouwdag was ein-de-lijk aangebroken. Voorafgaand op deze periode was een periode van 1,5 jaar oriënteren en regelen. Hoe gaan we het doen? Waar? Met wie? Dat soort vragen.

In het begin kan je nog spreken van één groot grijs gebied, maar doordat we hadden gekozen voor de fantastische weddingplanner Astrid Blaauw kwamen alle puzzelstukjes langzaam op een relaxte manier bij elkaar. “Je zou eens met spreker Mark van Leeuwen moeten gaan zitten om zijn manier van trouwen te bespreken”, had ze ook gezegd.

In eerste instantie was er nog wat twijfel aangezien Mark de ceremonie interactief neerzet. “Kunnen onze ouders dat wel aan?” “Kunnen wij dat zelf eigenlijk wel aan?” Dat waren de vragen die bij ons opkwamen.

We moesten het maar een kans geven, hadden we besloten en na ons eerste gesprek met Mark waren we meteen om! Wat was het leuk en wat waren die twee uurtjes snel om. Al snel waren we op ons gemak, leerden we elkaar goed kennen en gaf hij ons echt het gevoel dat het allemaal hartstikke goed zou komen met de ouders… en met ons!

Of we ook een brief naar elkaar wilden schrijven en voorlezen? Beetje twijfel, maar ja, dat wilden we wel. “Zelf voorlezen of willen jullie dat ik dat doe?” Mmmm, als we hem schrijven lezen we hem ook zelf voor, dacht ik toen nog heel makkelijk….

Een paar weken voor de bruiloft kregen we van Mark een link die ons bracht op een site waarin we onze input konden noteren over de gasten die we in de spotlights wilden zetten. En natuurlijk werd het ook tijd om onze brief te schrijven, want dat wil je natuurlijk niet op het allerlaatste moment doen…

Pascal stuurde netjes een week voor tijd zijn brief door, maar ik deed dat 3 dagen van te voren. Ik kwam er niet uit. Geheel in stress. Was het wel goed?! Zou het overkomen?! Mark zijn reactie was fantastisch! Meteen weg de twijfel. Ik had het perfect gedaan vond hij!

En dan dat moment… De deuren gaan open… en daar liep ik dan met mijn vader aan mijn zijde naar Pascal en mijn kids. Zenuwen gierden door mijn keel. Maar zodra Mark begon te praten, viel dat geheel weg. De kinderen (3 en 4 jaar) waren ook zeer onder de indruk want die volgden alle orders op als twee makke lammetjes. Ik kan wel zeggen dat iedereen zich op zijn gemak voelde.

Tot het tweede nummer, dat werd gezongen door Ravenna, werden alle door ons opgegeven gasten door Mark aangesproken. Eerst mijn moeder, waarbij de waterlanders alweer tevoorschijn kwamen, maar absoluut ook een lach. Mijn vader, Pascal zijn moeder, mijn broer, de getuigen, onze koppelaar en wat vrienden, allemaal kwamen ze aan bod. Wij waren bang voor eventuele ‘dichtklapmomentjes’, maar dat was totaal niet op z’n plek. Er kwam zoveel emotie bij kijken, voornamelijk veel gelach en af en toe een traantje.

Na het tweede nummer waren de brieven aan de beurt. Ik ‘moest’ eerst. Ik was er zo zenuwachtig voor geweest, maar wat was het leuk om mijn eigen woorden hardop te zeggen tegen Pascal. Ook Pascal deed het super. Oké, onze handen trilden wel een beetje, maar dat viel eigenlijk helemaal weg door onze woorden naar elkaar toe. Het was een heel bijzonder moment. Dat voelden wij, maar ook de gasten, zo bleek later.

Het JA-woord hebben we met de kinderen gedaan door middel van een aangesloten cirkel te maken. Met z’n vieren zijn we getrouwd, tenminste dat denken de kinderen! Het was ontzettend bijzonder dat Mark de kinderen tijdens dit speciale moment betrok in de ceremonie. Ik weet zeker dat het alleen maar kon doordat de kinderen op hun gemak waren door de woorden en misschien wel die warme stem van Mark.

Tot op de dag van vandaag, zo’n maand later, krijgen we nog steeds positieve reacties op de gang van zaken van de ceremonie. Iedereen vond het persoonlijk, leuk, gezellig, mooi, luchtig, maar vooral heel bijzonder. Ondanks dat het een uur en een kwartier duurde leek het zo voorbij te zijn! De meesten, waaronder wijzelf, hadden nog nooit zo’n leuke trouwceremonie meegemaakt! Het was anders dan anders!

Mark heeft het echt geweldig gedaan, wij hadden geen seconde anders willen hebben.

Foto : Barbara Kroon